«Πριν από αρκετά χρόνια διατύπωσα την άποψη ότι η λεγόμενη «κρίση» αποτελεί κατ’ ευφημισμόν περιγραφή όχι μιας παροδικής κατάστασης, αλλά μάλλον μιας εν εξελίξει μεταβατικής περιόδου. Τη διαπίστωση αυτή επιβεβαίωσε περίτρανα ένας από τους δημοφιλέστερους τη χρονιά που μόλις έφυγε νεολογισμούς της αγγλικής γλώσσας: «permacrisis» («μόνιμη κρίση»). Με μεγαλύτερη ένταση η «κρίση» άρχισε να γίνεται ευρέως αισθητή δεκαπέντε χρόνια πριν, όταν τα δανειοδοτικά σκάνδαλα στις ΗΠΑ πυροδότησαν σειρά καταστροφικών οικονομικών εξελίξεων σε ολόκληρο τον λεγόμενο δυτικό κόσμο – και όχι μόνο. Οι απαρχές της, ωστόσο, ανάγονται, πιστεύω, ήδη στα συμβάντα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 και όσα επακολούθησαν. Πρόκειται για «κρίση» πρωτίστως πολιτισμική, κοινωνική και πολιτική. Δίδω έμφαση στον τριπλό αυτό χαρακτήρα της και όχι στις κατά κόρον σχολιαζόμενες οικονομικές της διαστάσεις, διότι φρονώ ότι αυτές είναι το αναμενόμενο επιφαινόμενο πολιτικών επιλογών και κοινωνικοπολιτισμικών εξελίξεων που έχουν εδραιώσει μια υπερβατική, τρόπον τινά, αυτονόμηση του οικονομικού πεδίου. […]»
Απόσπασμα από το άρθρο του Παναγιώτη Ροϊλού ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ «PERMACRISIS», ΤΑ ΝΕΑ, 30 Δεκεμβρίου 2022
Ολόκληρο το άρθρο εδώ : https://www.tanea.gr/print/2022/12/30/greece/me-aformi-tin-permacrisis
