“16.9.1902” Νίκος Ναυρίδης | Βιντεοπροβολή (στιγμιότυπα από το στήσιμο)
Παρασκευή 13, Σάββατο 14, Κυριακή 15 Δεκεμβρίου | Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης-Τοίχος εσωτερικού αιθρίου
Η αρχική ιδέα ξεκίνησε από τη σκέψη ότι σχεδόν ποτέ οι σοφοί και οι ποιητές δεν φαίνεται να χαμογελούν.
Ὑπάρχουν Ἀλήθεια και Ψεῦδος ἆρα γε;….
Ο Καβάφης εκείνο το βράδυ Τρίτης 16 Σεπτεμβρίου 1902 κλείνοντας τις σημειώσεις του, φάνηκε να χαμογελάει. Ένα χαμόγελο κρυφό, υπαινικτικό, σχεδόν αδιόρατο, καθόλου αυτάρεσκο αλλά μελαγχολικό και τελικά βαθιά αυτοσαρκαστικό.
Θέλησα με μια μεταφορά, να φτάσω εκείνη τη στιγμή και τα λόγια του, να τα ενσωματωθώ κι όχι να τα διαβάσω.
Κ.Π.Καβάφης. Ένας παντοκράτορας που χαμογελαστός οδεύει προς την κόλαση όχι για να τιμωρηθεί, μα για να δροσιστεί και να ανθίσει, μέσα στη γηρασμένη επανάληψη της νεότητος του.
Ήθελα το κείμενο αυτό να προβάλλεται στον θόλο μιας εκκλησίας και να διαβάζεται σαν προσευχή, ξεκινώντας από τον ουρανό, και φτάνοντας μέχρι “τον έσχατο τόπο” του σώματός μας, τη γη.
Γιατί κάθε που στρέφουμε το βλέμμα μας στον ουρανό οι ποιητές συγκατανεύουν,
κι όταν αυτό συμβαίνει τότε τα λόγια τους αλλάζουν τη σύμβαση μας για τη ζωή, τότε το Ψεῦδος εἶναι ἀπλῶς το γῆρας τῆς ἀληθείας.
Ν.Ν
